Astrid Holleeder ging kapot door eenzaamheid

In dit artikel:

Tien jaar geleden deed Astrid Holleeder samen met haar zus een krachtige getuigenis tegen haar broer Willem Holleeder, wat grote gevolgen had voor haar leven. Sindsdien leeft ze ondergedoken in anonimiteit en isolement, vaak zonder enige beveiliging, wat leidde tot een intense eenzaamheid. Als voormalig strafrechtadvocaat moest ze haar identiteit opgeven en haar sociale contacten beperken tot een klein kringetje, waaronder haar moeder, dochter en zus. Door de extreme omstandigheden raakte de familiebinding onder druk, omdat ze dagelijks niet op een normale manier contact konden houden. Astrid beschrijft haar isolement als een scherpe worsteling tussen angst en de pijn van eenzaamheid, waarin ze vooral het gemis van verbinding voelde. Pas recentelijk kreeg ze uitgebreide beveiliging rondom zich, waardoor ze voorzichtig weer naar buiten durft en geniet van simpele vrijheden zoals wandelen en marktbezoek. Haar hondje Abbey noemde ze haar redder in de eenzame periode. Met 60 jaar in zicht kijkt ze hoopvol naar de toekomst en wil ze haar sociale leven en werk oppakken, inclusief de mogelijkheid tot een nieuwe liefde, al blijft dat voorlopig lastig door de aanwezigheid van beveiligers. Astrids persoonlijke verhaal werd gedeeld in een interview in Margriet en onderstreept de zware tol die getuigenissen tegen criminelen kunnen eisen, maar ook de kracht van hoop en veerkracht in barre situaties.