Column: Dé familie Van Leerdam

In dit artikel:

Rick Evers (column, Weekend nr. 37) reflecteert op het verschil tussen het officiële liefdadigheidswerk van koninklijken en hun ongedwongen privé-initiatieven. Royals groeien op met geven: voor hen is steun aan goede doelen onderdeel van het ambt, niet een hobby. Daarom wekt het extra belangstelling wanneer leden van het koningshuis buiten hun protocollaire taken eigen initiatief tonen en zelfs zelf de portemonnee trekken.

Evers noemt enkele voorbeelden van zulke informele activiteiten: een gelekte foto van koning Willem‑Alexander die in een buurthuis achter een bingomolen staat en prinses Ariane die recent door grachten zwom voor een goed doel. Zulke momenten tonen volgens hem ’de persoon achter de titel’ en wekken bij publiek meer sympathie dan verplichte, gecamoufleerde optredens. Op Ariane’s donatiepagina vond hij bijdragen met (vermoedelijke) familienaamvarianten, zoals een kleine gift door ‘Casimir van Amsberg’ en een A. van Leerdam — een naam waarachter leden van de Oranjes zich soms verschuilen.

Evers contrasteert dit met de Britse praktijk, waar paleizen soms openlijk melden dat de vorst privé heeft gedoneerd (Elizabeth en Charles gaven bijvoorbeeld na natuurrampen of in de coronacrisis). In Nederland blijft koning Willem‑Alexander persoonlijke giften vrijwel altijd geheim. Dat is volgens Evers bewust: openbaarheid zou discussies oproepen over welke middelen echt privé zijn en waarom men juist dát doel steunt. Door te zwijgen ontwijkt de monarch mogelijke kritiek.

De kern van de column is dat het publiek het liefst spontane, niet‑georkestreerde inzet van royals ziet — daarachter menen mensen de ‘echte’ familie te herkennen — en dat het stilhouden van privé‑donaties strategisch voorkomt dat het geven politiek of publiekelijk wordt uitgemeten.