Column: Een rol spelen

In dit artikel:

Prins Pieter-Christiaan maakte kort maar opvallend acteerdebuut als advocaat in de politieserie Flikken Rotterdam — een cameo van twee zinnen die in Weekend (editie 42) werd besproken. De column plaatst die verschijning in een breder perspectief: veel leden van de koninklijke familie hebben de ruimte om nevenactiviteiten te ontplooien en daarmee een persoonlijk leven buiten hun representatierollen te tonen, met alle kansen en risico’s van dien. Terwijl de eerste rij van de Oranjes royaal wordt gefinancierd, mogen anderen zelf hun brood verdienen en kiezen voor bijvoorbeeld vastgoed, muziek of — zoals nu — acteerklusjes.

De auteur wijst op historische en internationale voorbeelden van royals die toneel en film zochten. In Nederland speelde koningin Juliana in 1958 in een besloten kerstvoorstelling om even uit het protocollaire keurslijf te stappen. Buiten de grenzen zijn er tal van vergelijkbare voorbeelden: leden van Grimaldi en Britse familieleden die rollen aannamen of cameo’s deden in Amerikaanse soaps, speelfilms en zelfs een Star Wars-scène. Zulke optredens laten een andere kant van vorsten en hun familieleden zien en maken hen menselijker.

Tegelijk roept het spanningen op over waar de grens ligt tussen representatie en privékeuzes: moet een prins zich alleen op ceremoniële taken richten, of is vrij ondernemerschap acceptabel? De column vergelijkt ook met systemen waarin royals structureel bestuurlijke taken krijgen toebedeeld (zoals in Saoedi-Arabië), hetgeen in Nederland ondenkbaar zou zijn.

Tot slot wordt benadrukt dat sommige Oranjes, bijvoorbeeld koning Willem-Alexander, eerder uitblinken in oprechtheid dan in toneelspel; jongere leden als Amalia lijken bewust te schakelen tussen publieke rol en privégedrag. Die korte uitspattingen — van cameo’s tot toneel — geven het publiek een glimp van wie de personen achter de titels echt zijn.