Column: Naar de kroon steken

In dit artikel:

Bij de troonswisseling in Luxemburg viel Máxima’s verschijning op: een opvallende Nassaublauwe japon en een groot diadeem met bijpassende saffieren, terwijl de nieuwe groothertogin Stéphanie juist koos voor veel soberder sieraden. Columnist Rick Evers, die overdag bij de abdicatie in het paleis stond en ’s avonds langs de rode loper het galadiner bijwoonde, bespreekt of Máxima daarmee de show stal — en plaatst dat meteen in perspectief van etiquette en familiebanden.

De kern is protocol: bij koninklijke plechtigheden geldt anciënniteit — wie het langst op de troon zit, krijgt voorrang. Willem‑Alexander begon eerder aan zijn regeerperiode dan veel collega‑monarchen, waardoor hij en Máxima vanzelf de slotact van de gastenlijst waren. Dat zegt volgens Evers meer over rangorde dan over persoonlijke vriendschappen; groothertog Guillaume wordt niet per se gerekend tot het binnenste vriendenkringetje van het Nederlandse paar. Wel zijn er historische familieverbanden met België: Guillaumes grootmoeder Joséphine‑Charlotte was een Belgische prinses en daarmee verwant aan de Belgische koninklijke familie.

Wat betreft kleding en sieraden interpreteert Evers Máxima’s keuze niet als een poging Stéphanie te overtroeven, maar als een bewuste en respectvolle geste. De Nassaublauwe kleur en het grote juweel kunnen ook gelezen worden als erkenning van de band tussen de twee takken van de Nassau‑familie; bovendien verwijst hij naar precedenten — koningin Juliana droeg vergelijkbare juwelen bij eerdere koninklijke plechtigheden — waardoor Máxima’s optreden eerder als eerbetoon dan als concurrentie overkomt.

Kortom: wat voor sommigen als overdressing leek, past binnen de codes van hofprotocollen en symboliek; persoonlijke verhoudingen en historische verwijzingen verklaren de keuze minstens zo goed als concurrentielust.