Cute of cult: Waar komt de liefde voor Labubu vandaan?
In dit artikel:
Deze zomer veranderden kleine knuffeltjes in mode-items: volwassenen hangen Sonny Angels, Jellycat-figuurtjes, Smiski’s en vooral Labubu — een pluizig wezentje met warrig haar en puntige tandjes — aan tassen, telefoons en riemen. Het fenomeen bereikte in 2025 zijn hoogtepunt via TikTok en Instagram, waar miljoenen unboxing-video’s en verzamelposts rondgaan. Ook beroemdheden zoals Blackpink’s Lisa, Dua Lipa, Hilary Duff, Victoria Beckham en Rosalía werden gespot met die miniaturen, wat de hype verder aanblies. In Amsterdam staat bij de Pop Mart-winkel, de maker achter Labubu, steevast een rij; bij Comic Con Utrecht ontstond zelfs chaos bij de opening van hun stand. In China werd een zeldzame azuurblauwe Labubu voor meer dan 130.000 euro verkocht.
De aantrekkingskracht schuilt vooral in het blind-box-concept: je koopt een gesloten doosje zonder te weten welke variant erin zit. Die onvoorspelbare onthulling — soms een gewone figuur, soms een zeldzame — werkt verslavend doordat het beloningssysteem in ons brein af en toe een ‘jackpot’ levert. Consumentenpsycholoog Patrick Wessels legt uit dat die variabele beloning vergelijkbaar is met het mechanisme van een gokkast en mensen keer op keer laat terugkomen. Het unboxing-ritueel wordt versterkt door social media: zien dat anderen enthousiast zijn, zet veel mensen aan om zelf ook mee te doen (het bandwagon-effect).
Naast verslaving speelt status een rol. Gelimiteerde edities zijn gewild en worden vaak op tweedehandsplatforms voor veel meer geld doorverkocht; sommige verzamelaars verzekeren hun charms uit angst voor diefstal. Modewereld en trends als clowncore omarmen het ‘ugly-cute’-esthetiek: bewust lelijk maar toch schattig, waarmee plezier en expressie terugkeren in plaats van minimalisme.
Of de rage blijft is onzeker. Hype-economieën op TikTok zijn vluchtig — wat jarenlang populair was, zoals Pokémonkaarten ooit waren, kan nu in maanden verdwijnen — maar Wessels merkt dat de trend ook inspeelt op diepere behoeften: nostalgie, comfort, sociale verbinding en zelfexpressie. Daardoor zou het ‘kidult’-fenomeen kunnen blijven bestaan, zij het in steeds nieuwe vormen.
Kortom: het gaat niet alleen om speelgoed, maar om een mix van psychologische triggers, statusgedrag en digitale zichtbaarheid. De vraag is niet of mensen dit leuk vinden, maar hoe de markt en communities die behoefte blijven voeden — en of wet- of regelgeving zich gaat bemoeien met het gokachtige karakter van blind boxes.