Martijn Krabbé heeft zijn graf al uitgezocht: 'Naast mijn oma'

In dit artikel:

Martijn worstelt vooral met het idee wat hij achterlaat, niet met de dood zelf. De grootste zorgen spelen ’s nachts, wanneer hij alleen is en piekert over partner Deborah en de kinderen. Sinds hij te horen kreeg dat genezing niet meer mogelijk is, kijkt hij bewuster naar elke dag en probeert hij geen moment te verspillen: "Geen dag zomaar verspillen. Elke dag is er een."

Zijn voornaamste wens is zijn gezin zo goed mogelijk achterlaten, idealiter gelukkig, al erkent hij dat dat moeilijk wordt. In zware periodes is Deborah zijn steun; hij mag haar zelfs midden in de nacht wakker maken, iets wat hij als bewijs van echte liefde ziet. Beiden proberen de rest van het leven zo normaal mogelijk te houden en niet in wanhoop te blijven hangen.

Met zijn familie nam Martijn ook praktische en emotionele stappen: samen met zijn vader, Jeroen Krabbé, koos hij zijn laatste rustplaats — naast zijn oma. Zelfs tijdens het regelen was ruimte voor humor; zijn vader maakte een grap over een annuleringsverzekering. Die mix van ernst en lichtheid typeert volgens Martijn zijn gezin en geeft hem troost en dankbaarheid in moeilijke tijden.