Michelle Bollen: van driehoeksromance naar single moeder
In dit artikel:
Het was een woensdagavond in maart toen Michelle Bollen zich voor het eerst landelijk presenteerde in Het Mooiste Meisje van de Klas: een onderneemster en influencer uit Uden (bijna 210.000 volgers op Instagram), moeder van vier en eigenaar van een webshop en modemerk, die openlijk vertelde over haar verleden en haar onconventionele relatievorm. Ze onthulde ook een jeugdtrauma: misbruik op haar vijftiende dat jarenlang haar vertrouwen beschadigde. Jaren later vond ze rust bij Koen Bollen; samen kregen ze een gezinsleven dat later werd uitgebreid toen Jacqueline van Pelt in hun bestaan kwam en er een liefdevolle driehoek ontstond.
Wat begon als een hechte, samengestelde thuisbasis met vier kinderen — Morris (2016), Benjamin (2017), Olivia (2021) en Laurens (2022) — kreeg veel aandacht. Het drietal koos aanvankelijk voor privacy, maar een juicekanaal lekte hun relatie uit en sneed in het openbare debat: beschuldigingen, oordelen en zorgen over de kinderen volgden. Michelle en haar partners verdedigden hun relatie, spraken van vrijheid en beweerden geen jaloezie te kennen. Op Instagram leek het leven ongeschonden: vakanties, bruiloften en familiefoto’s versterkten het beeld van een moderne, gelukkig samengestelde groep.
Toch ontstonden vanaf de zomer scheurtjes in het plaatje. Gossip en signalen op sociale media — foto’s zonder trouwring, andere hashtags en minder gezamenlijke beelden — maakten ruimte voor geruchten over verwijdering en ruzie. Op 1 september 2025 doorbrak Michelle zelf de stilte: ze kondigde aan dat het met z’n drieën niet was gelukt. “We hebben gegokt en verloren,” schreef ze, en noemde de breuk pijnlijk, vooral voor de kinderen.
Na vertrek van Jacqueline en later Koen bleef Michelle op de woonboerderij in Uden achter met haar vier kinderen. Ze werkte door, startte de podcast That’s So Us (met Iris Zeilstra) waarin ze rouw, relaties en persoonlijke groei bespreekt — en waarin ze ook cynischer klonk over vertrouwen (“Ik vertrouw geen hond meer”). Tijdens de herfstvakantie vloog ze alleen met de kinderen naar Curaçao, een ervaring die haar zelfstandigheid en zelfvertrouwen gaf. Hoewel ze vrouwen nog aantrekkelijk vindt, zegt ze geen toekomst meer te zien in een relatie met een vrouw: “Dat is een gepasseerd station. We gaan nu voor een man.”
Het huis is nu rustiger als de kinderen bij hun vader zijn; overdag is het leven vol praktische drukte: broodtrommels, schoolroutines en het runnen van Jolie Noé tussen kinderspeelgoed door. Michelle zoekt steun bij vrienden en familie, probeert het verlies een plek te geven en richt zich op werk en het vinden van een nieuwe balans.