Tv-psycholoog onthult: de schaduwkant van Expeditie Robinson waar bijna niemand over praat

In dit artikel:

Expeditie Robinson is elk najaar televisieplezier, maar achter de spannende proeven schuilt een zwaar psychologisch proces. Deelnemers op het eiland ervaren slapeloze nachten, voortdurende hongerstress en een identiteitscrisis zodra camera’s en montage van hen een uitvergrote versie maken. Volgens experts gaat honger het brein op een bespaarstand zetten: concentratie daalt, kleine ergernissen groeien uit tot grote conflicten en empathie vermindert — verklaringen die het snelle oplaaien van ruzies op het eiland begrijpelijk maken.

De omnipräsente camera en de edit versterken uitersten; vrolijke kandidaten lijken nog blijer, twijfelaars veranderen in dramatische figuren. Dat gefilterde imago houdt lang aan en leidt bij voormalige deelnemers vaak tot een mismatch tussen hoe zij zichzelf zien en hoe het publiek hen beoordeelt. Veel ex-kandidaten herkennen zichzelf nauwelijks op de televisie, wat kan uitmonden in sociale en mentale problemen zodra de aandacht wegvalt — een fenomeen dat sommigen omschrijven als een ‘tv-kater’.

Nazorg is daarom cruciaal. In tegenstelling tot vroeger, wanneer kandidaten na de finale naar huis werden gestuurd, bieden psychologen zoals Geert-Nagel Joseph nu begeleiding van selectie tot maanden na uitzending, soms rond de klok. Experts pleiten voor een keurmerk voor reality-tv dat transparant maakt welke mentale ondersteuning geboden wordt — vergelijkbaar met de Kijkwijzer, maar gericht op geestelijke gezondheid.

Toch blijft het publiek kijken: de rauwheid en confrontatie met basale driften — honger, onzekerheid, groepsbehoefte — maakt het programma juist verslavend. Dit probleem speelt niet alleen bij Expeditie Robinson; de hele entertainmentindustrie staat voor de uitdaging zorgvuldiger om te gaan met de mentale last van deelname.